البته ‌‌در ‌‌سال های ‌‌اخیر ‌‌تعاریف ‌‌حسابداری ‌‌نسبت ‌‌به ‌‌قبل ‌‌تفاوت ‌‌اساسی ‌‌داشته ‌‌و ‌‌بیش­تر ‌‌این ‌‌تعریف­ها ‌‌ضمن ‌‌اهمیت ‌‌دادن ‌‌به ‌‌ویژگی ‌‌مربوط ‌‌بودن ‌‌و ‌‌قابل ‌‌فهم ‌‌بودن ‌‌اطلاعات ‌‌مالی، بر ‌‌قابل ‌‌استفاده ‌‌بودن ‌‌آن ‌‌درتصمیم ‌‌گیری ‌‌های ‌‌مالی ‌‌و ‌‌اقتصادی ‌‌تاكید ‌‌دارند ‌‌. ‌‌به ‌‌هر ‌‌حال ‌‌برای ‌‌اینكه ‌‌بتوان ‌‌فعالیت ‌‌ها ‌‌و ‌‌عملكرد ‌‌یک ‌‌واحد ‌‌اقتصادی ‌‌را ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌نمود ‌‌باید ‌‌در ‌‌مرحله ‌‌اول ‌‌اطلاعات ‌‌و ‌‌داده ‌‌های ‌‌مالی ‌‌ ‌‌را ‌‌انتخاب ‌‌و ‌‌در ‌‌مرحله ‌‌بعد ‌‌روابط ‌‌بین ‌‌این ‌‌ارقام ‌‌و ‌‌اطلاعات ‌‌را ‌‌مشخص ‌‌نمود‌‌، ‌‌كه ‌‌این ‌‌دو ‌‌مرحله‌‌، ‌‌اتفاق ‌‌نظر ‌‌را ‌‌فراهم ‌‌می ‌‌كند ‌‌و ‌‌اطلاعات ‌‌مالی ‌‌نیز ‌‌همیشه ‌‌در ‌‌هنگام ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌و ‌‌در ‌‌مقام ‌‌مقایسه ‌‌معنی ‌‌و ‌‌مفهوم ‌‌واقعی ‌‌پیدا ‌‌می ‌‌كنند‌‌. از ‌‌جمله ‌‌روش ‌‌هایی ‌‌كه ‌‌برای ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌وضعیت ‌‌و ‌‌عملكرد ‌‌یک ‌‌شركت ‌‌پیشنهاد ‌‌می ‌‌شود، ‌‌استفاده ‌‌از ‌‌روش ‌‌نسبت ‌‌یابی ‌‌می باشد‌‌، ‌‌چون ‌‌كه ‌‌این ‌‌عمل ‌‌درك ‌‌اطلاعات ‌‌را ‌‌تسهیل ‌‌نموده ‌‌و ‌‌تقریبا ‌‌راه ‌‌حل ‌‌مناسبی ‌‌برای ‌‌تصمیم ‌‌گیری ‌‌ها ‌‌می ‌‌باشد‌‌. ‌‌یک ‌‌تحلیلگر ‌‌باید ‌‌فقط ‌‌آن ‌‌نسبت ‌‌هایی ‌‌را ‌‌انتخاب ‌‌و ‌‌محاسبه ‌‌نماید ‌‌كه ‌‌اطلاعات ‌‌مفید ‌‌و ‌‌مناسبی ‌‌را ‌‌در ‌‌مورد ‌‌شركت ‌‌ارائه ‌‌نماید‌‌. ‌‌زیرا ‌‌موفقیت ‌‌در ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌مالی ‌‌نیز ‌‌كاملا ‌‌به ‌‌انتخاب ‌‌صحیح ‌‌نسبت ‌‌های ‌‌مالی ‌‌ ‌‌مناسب ‌‌توسط ‌‌تحلیلگر ‌‌بستگی ‌‌دارد. ‌‌باید ‌‌توجه ‌‌داشت ‌‌كه ‌‌صورت ‌‌های ‌‌مالی‌‌، ‌‌خلاصه ‌‌معاملات و ‌‌رویداد‌‌ها‌‌ی ‌‌گذشته ‌‌را ‌‌نشان ‌‌می ‌‌دهد ‌‌در ‌‌حالی ‌‌كه ‌‌تصمیم ‌‌گیری ‌‌مربوط ‌‌به ‌‌مسائلی ‌‌می ‌‌شود ‌‌كه ‌‌با ‌‌آینده ‌‌در ‌‌ارتباط ‌‌است ‌‌و ‌‌در ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌مالی ‌‌نیز ‌‌فرض ‌‌بر ‌‌این ‌‌است ‌‌كه ‌‌گذشته ‌‌زمینه ‌‌ساز ‌‌آینده ‌‌بوده ‌‌لذا ‌‌تلاش هایی ‌‌كه ‌‌در ‌‌گذشته ‌‌انجام ‌‌شده ‌‌مورد ‌‌بررسی ‌‌قرار ‌‌گرفته ‌‌و ‌‌نتایج ‌‌بدست ‌‌آمده‌‌، ‌‌راهنمایی ‌‌است ‌‌برای ‌‌اخذ ‌‌تصمیمات ‌‌آینده ‌‌(بررسی ‌‌های ‌‌حسابداری، ‌‌دانشكده ‌‌علوم ‌‌اداری ‌‌و ‌‌مدیریت ‌‌بازرگانی ‌‌دانشگاه ‌‌تهران، ‌‌شماره2‌‌، ‌‌پاییز ‌‌71، صفحه ‌‌32)‌‌. ‌‌چراكه ‌‌هدف ‌‌های ‌‌حسابداری ‌‌و ‌‌گزارشگری ‌‌مالی ‌‌از ‌‌نیازها ‌‌و ‌‌خواسته ‌‌های ‌‌اطلاعاتی ‌‌استفاده ‌‌كنندگان ‌‌سرچشمه ‌‌می ‌‌گیرد ‌‌(عالی ‌‌ور، ‌‌نشریه ‌‌76، ‌‌صورت ‌‌های ‌‌مالی ‌‌اساسی، ‌‌مركز ‌‌تحقیقات ‌‌حسابرسی‌‌، ‌‌ص ‌‌3)‌‌. ‌‌هدف ‌‌اصلی ‌‌گزارشگری ‌‌مالی‌‌، ‌‌بیان ‌‌اثرات ‌‌اقتصادی ‌‌رویدادها ‌‌و ‌‌عملیات ‌‌مالی ‌‌موثر ‌‌بر ‌‌وضعیت ‌‌و ‌‌عملكرد ‌‌واحد ‌‌تجاری ‌‌برای ‌‌اشخاص ‌‌جهت ‌‌كمك ‌‌به ‌‌آنان ‌‌در ‌‌اتخاذ ‌‌تصمیمات ‌‌مالی ‌‌در ‌‌ارتباط ‌‌با ‌‌واحد ‌‌تجاری ‌‌است ‌‌و ‌‌ابزار ‌‌اصلی ‌‌انتقال ‌‌اطلاعات ‌‌به ‌‌اشخاص‌‌، ‌‌صورت ‌‌های ‌‌مالی ‌‌است ‌‌كه ‌‌محصول ‌‌نهایی ‌‌فرایند ‌‌حسابداری ‌‌و ‌‌گزارشگری ‌‌مالی ‌‌محسوب ‌‌می ‌‌شود‌‌. ‌‌پس ‌‌از ‌‌تهیه ‌‌صورت ‌‌های ‌‌مالی ‌‌، ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل آن ‌‌ها ‌‌مطرح ‌‌می ‌‌شود ‌‌كه ‌‌برای ‌‌این ‌‌امر ‌‌مهم ‌‌از ‌‌نسبت ‌‌های ‌‌مالی ‌‌استفاده ‌‌می ‌‌شود ‌‌كه ‌‌نسبت ‌‌نیز ‌‌وسیله ‌‌ای ‌‌برای ‌‌تعیین ‌‌رابطه ‌‌بین ‌‌دو ‌‌رقم ‌‌است ‌‌كه ‌‌بصورت ‌‌جزئی ‌‌و ‌‌كلی ‌‌و ‌‌یا ‌‌به ‌‌شكل ‌‌درصدی ‌‌نشان ‌‌داده ‌‌می ‌‌شود. ‌‌از ‌‌همین ‌‌رو ‌‌امكان ‌‌مقایسه ‌‌اطلاعات ‌‌مالی ‌‌شركت ‌‌های ‌‌مختلف ‌‌را ‌‌به ‌‌منظور ‌‌ارزیابی ‌‌واحد ‌‌تجاری ‌‌فراهم ‌‌می ‌‌آورد‌‌. ‌‌بطوركلی ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌نسبت ‌‌های ‌‌مالی‌‌، ‌‌امروزه ‌‌ابزار ‌‌خوبی ‌‌برای ‌‌ارزیابی ‌‌عملیات ‌‌مالی‌‌، ‌‌تجزیه ‌‌و ‌‌تحلیل ‌‌وضعیت ‌‌اعتباری ‌‌و ‌‌تعیین ‌‌‌‌ارزش ‌‌اوراق ‌‌بهادار ‌‌و ‌‌قیمت ‌‌سهام ‌‌شركت ‌‌ها ‌‌است ‌‌كه ‌‌این ‌‌نسبت ‌‌ها ‌‌توسط ‌‌سرمایه ‌‌گذاران‌‌، ‌‌اعتباردهندگان ‌‌ ‌‌و ‌‌شركت ‌‌های ‌‌مشاوره ‌‌مدیریت ‌‌در ‌‌تعیین ‌‌ارزش ‌‌اوراق ‌‌بهادار ‌‌بكار ‌‌برده ‌‌می ‌‌شود ‌‌كه ‌‌می ‌‌تواند ‌‌ ‌‌برای ‌‌اندازه ‌‌گیری ‌‌كارآیی‌‌، ‌‌ریسك ‌‌و ‌‌سوداوری ‌‌مفید ‌‌باشد‌‌، ‌‌اما ‌‌نمی ‌‌توان ‌‌از ‌‌آن ‌‌ها ‌‌با ‌‌مفاهیم ‌‌واحدی ‌‌در ‌‌تمام ‌‌شركت ها ‌‌استفاده ‌‌نمود‌‌. ‌‌به عبارت ‌‌دیگر ‌‌كاربرد ‌‌آن ها ‌‌در ‌‌تمام ‌‌كشورها ‌‌یكسان ‌‌نیست ‌‌و ‌‌با ‌‌یكدیگر ‌‌متفاوت ‌‌است ‌‌كه ‌‌اختلاف ‌‌در ‌‌كاربرد ‌‌نسبت ‌‌های ‌‌مالی ‌‌در ‌‌كشورهای ‌‌گوناگون، ‌‌ناشی ‌‌از ‌‌قوانین ‌‌و ‌‌مقررات ‌‌موجود ‌‌و ‌‌مجاز ‌‌بودن ‌‌حسابدارن ‌‌به ‌‌انتخاب ‌‌رویه ‌‌های ‌‌مختلف ‌‌حسابداری ‌‌و ‌‌گوناگونی ‌‌و ‌‌ساختار ‌‌تامین ‌‌مالی ‌‌شركت

خرید اینترنتی فایل متن کامل :

 

 

 ‌‌ها ‌‌است ‌‌كه ‌‌البته ‌‌اصول ‌‌و ‌‌اساس ‌‌حسابداری ‌‌در ‌‌تمام ‌‌كشورها ‌‌مشابه ‌‌است‌‌(بررسی­‌‌های ‌‌حسابداری‌‌، ‌‌سال ‌‌دوم، شماره ‌‌5، پاییز ‌‌72، صفحه ‌‌5، دانشكده ‌‌علوم ‌‌اداری ‌‌و ‌‌مدیریت ‌‌بازرگانی ‌‌دانشگاه ‌‌تهران‌)‌‌.

1-2) بیان مسأله

مشكل اصلی این است كه در تحقیقات گذشته، ارتباط عواملی چون: ریسک بازار، میزان سرمایه ­گذاری در دارایی­ های ثابت، عوامل درونی را با نسبت سودآوری می­سنجیدند. احتمال بروز خطا در عوامل یاد شده­ی بالا، دلیلی بر کنکاش جهت دستیابی به راهی است که کمتر دستخوش تحریف یا نادیده گرفتن قرار گیرد. از طرف دیگر با تشخیص عوامل مرتبط با سودآوری که در این تحقیق به آن ها پرداخته­ایم، می­توان به تاثیر استراتژی­ های مختلف هر مدیر در کوتاه­مدت و بلند مدت پی برد. این استراتژی ها در زمان لازم توسط مدیران مانند فنر رها شده، انعطاف بالقوه ای را در شرایط مختلف به بار می آورند.

از طرف دیگر با شناسایی و انجام هزینه های لازم كه در نهایت منجر به سودآوری برای شركت
می گردند، می توان سطح انعطاف را برای هر شركت در مواجهه با شرایط نامطلوب بازار، در حد بالایی قرار داد. در این تحقیق، منظور از هزینه های لازم برای سودآوری و هزینه های ورودی عبارتست از:

بنابراین در این تحقیق ما بدنبال پاسخ به این سوال هستیم:

«چه رابطه ای بین هزینه های ورودی و نسبت سودآوری در شركت های منتخب پذیرفته شده در بورس وجود دارد؟»